تصوير

نوشته اي روبروي پاهايش ، جوان چمباتمه نشسته سر در ميان زانوان.
صداي پائي نزديك شد ايستاد ، خم شد واسكناس مچاله اش را برروي كاغذ انداخت .جوان سر بلند كرد. صورت ماسك زده اي را ديدبا چشمان بي رمق. صداي پا دور شد و صدائي اوج گرفت كه ناسزا مي گفت به بلند پوشاني كه از روبرو مي آمدند آميخته خشم و صدا مي خواست چيزي به آنها بگويد. اما عبث بود ، زبانش توان گفتن نداشت ، برگشت با ترديد به پشت سرش نگاه كرد ، دستانش در هوا چيزي ميگفت .مرد جواني كه آنجا ايستاده بود سرش را تكان دادو گفت مي دانم ، مي دانم.
بلند پوشان پا به فرار گذاشته بودند چون آنها نيز مي دانستند چه بود معناي آن صداي نا صدا !

پيانو2

وپنجره ها باز مي شدند به اتاق ها
و آواي كلارينت اميد كه مي پيچيد و پيچكهاي سبز حياط سبز و سبز تر مي شد و گل آفتابگردان عجيب باغ چه ي كوچك مان بلند و بلندتر
وپنجره ها باز مي شدند به يك قفس ، كه درش هميشه باز بود و طوطي سبزش در اتاق ها سرگردان... و آراكسياي سياه كه در يك شب سرد به خانه ما آمد و همانطور كه در حياط پرسه مي زد به دنبال دوچرخه ي من تا بي نهايت رفت و دور دورشد.
وپنجره ها راه داشت به شبهايي كه در خانه تنها مانديم و باصداي باز ماندن ناغافل شير حمام و كنسرت سوپرانوي شبانه ي گربه ها ي كوچه از خيال و ترس ،‌لذتي غريب و وهمي عجيب در دلمان رخنه كرد ويا هياهويي كه نيمه شب از حمله غولهاي سياه خانگي كه پنچره ها را سياه كرده بودند خواب از چشممان ربود و جنگ نيمه شب رابين هود بزرگ آغاز شد.....
اين گونه ،
سال ها و سال ها ، خنده و ترس و عشق به هم آميخت و بزرگمان كرد
وديگر روزها بود ، هر بار كه از آن كوچه ها مي گذشتم ، عابري بيش نبودم كه همه وجودش چشم مي شد شايد روزنه اي بيابد و نيم نگاهي پنهاني درون خانه بياندازد.....
و اما اكنون ....حصاري نبود ، ديگر حتي پنجره ها نبودند
خالي حياط خانه بود و پيچك سبزش و كارگراني كه آجرها را يك به يك فرو مي ريختند...و بعد ... و حالا ....
تنها گام برداشتن در جويبار ،‌مرجان ، ميدان بيست و شش يا بيست و هفت دلم را آرام مي كند و هر باركه چشم مي بندم آنچه را دوست دارم از آن نماي زيباي سربي تازه بنا شده به ياد آورم ، اين است :
ديوارهاي سفيد و پنجره هاي بي همتايش

پيانو

در كدامين كوچه خود را جاي گذاشتم ؟جويبار؟ مرجان؟ چهل ؟ يا 26؟
كه با هر گذري مرا به سوي خود مي كشاند. و يا حتي از فاصله اي نه چندان دور وامي داردم چشم برگردانم و نگاهي هر چند كوتاه به كوچه ها بياندازم.و به ياد آورم پنجره هاي خانه شش ضلعي مان را كه هريك برايم دنيايي بودند....
اولين پنجره ، محل تصادف مادربزرگ و پيام ، به درخت ناروني باز مي شد كه خانه آرام پشت آن بود ، ودر آن فصلها رنگ مي گرفت
درخت نارون سبز ، زرد،سفيدو سبز
و پنجره بيست و هفت ، غوغاي هياهوي كودكان ، خانه مستانه و بهروز و كوچه اي كه از درخت نارون آغاز مي شد و با چمن هاي بيست و هفت تمام و ظهرهاي تابستان مسابقه فوتبال پيمان زير آفتاب داغ
جويبار چشم اندازي كه روزهاي مدرسه را به يادم آورد ،‌وقتي با آن روپوش خاكستري از انتهاي خيابان آمدم و صورتم سرخ شد و قلبم سرخ تر وقتي كه پسر خانه سبز آن سوي خيابان به من سلام داد و چه ساده بوي اولين عشق با گل سرخي عجين شد و به گلدان اتاق من آمد
و
پنجره واپسين
پنجره بيست و شش ،‌روزهاي برفي خانه سفيد پيرزن و پيرمردي كه تنها، بي هيچ فرزندي روزهاي جواني را پشت سرگذاشته بودندو پيمان و بهروز با پارويي درد ست بام شان را از برف پاك مي كردند
هراز گاهي ديدار پيرزن سرگرمي كوتاه من بودكه پس از مرگ شوهرش زير كرسي گرم مي نشست و قرآن ميخواندو من ساعتي كنارش مي نشستم و چروكهاي عميق چهره اش راموشكافانه با ترسي از آينده انديشه مي كردم.

آواز خل خلي ها

خل خلي ها وقتي آوازهاي مورد علاقه شان را مي خوانند ، آن قدر هيجان زده مي شوند كه اغلب زير دوچرخه يا كاميون مي روند ،‌از پنجره پايين مي افتند، چيزهايي كه توي جيبشان است گم مي كنند و گاهي حتي حساب روزها هم از دستشان در مي رود

وقتي يك خل خلي مي خواند ، دوست جون ها و بچه مثبت ها براي گوش كردن به آوازش جمع مي شوند . با اينكه درست دليل شعف او را نمي فهمند و كل اين جارو جنجال به نظرشان بي معني مي رسد . وسط آواز ، خل خلي دستهايش را باز مي كند . انگار خورشيد را در دست گرفته باشد يا انگار آسمان يك ظرف و خورشيد سر يك باپتيست باشد. اما براي بچه مثبت ها و دوست جون ها، آواز خل خلي سالومه ي برهنه ي در حال رقصيدن راتداعي مي كند . بادهان باز آنجا مي ايستند و از خودشان مي پرسند:آقاي كشيش چه خواهد گفت؟ مناسبات و عرف چه مي شود؟ اما چون خو.ش ذات اند در پايان براي خل خلي هورا مي كشند

خل خلي ناگهان جا مي خورد ، به اطراف نگاه مي كند و طفلكي خودش هم شروع مي كند به هورا كشيدن

زلال

چشمهایم را می بندم پلکهایم رابه روی هم می فشارم . اما نمی شود.

بازشان می کنم نوری که از پنجره به سقف افتاده چیز خوبی است برای زل زدن . شکل جاده ای ست نورانی محسور در تاریکی

جاده تمامی ندارد می رفتیم . با هم . نیمی تاریک و نیمی روشن ، پدر را جا گذاشتیم و رفتیم .

اسکله ای زیبا و اتومبیلی که اودر آن بود ، با یکی دیگر . با پدرش .دیدمش. از خوشحالی نمی دانستم چه باید بگویم .سالهایکباره رنگ گرفت

اولین کلامش راشنیدم : کجا بودی ؟و گفتم همین جا به یاد تو. اما تونبودی،گم شده بودی ،چه خوب شد برگشتی

جاده نورانی سقف در نور صبح گم شد محو شد

روزشد

افسانه 5 قرانی

یاغی عاشق بود ویار در قصر هفت توی پادشاه اسیر
یاغی می تاخت و در آوازها و قصه ها
رنگ به رنگ می شد
تا به روزی هم آفتابی و هم بارانی

آن زمان که رنگین کمان چله می کشد
نیزه ای یاغی را از اسب
به زیر افکند

خلق گرد آمدند
و به دلسوزی قلب سرنگون اورا
در نقره پیچیدند

از آن پس
سکه ی سیمین 5 قرانی
به صد بهانه دست به دست

می گردد

وهیچ پادشاهی این راز را نمی داند.

(یحیی هاشمی )